Rozdział siódmy: Zamieszki na Pokątnej

Stałam na środku pomieszczenia ze spuszczoną głową. Ręce splotłam za plecami, chcąc ukryć swoje zdenerwowanie. Było mi naprawdę smutno, ale nie miałam wyboru. Nadal uważałam, że podjęłam słuszną decyzję. Mimo wszystkiego co udało mi się osiągnąć nie nadawałam się do tego. Przestępowałam z nogi na nogę nie odzywając się. Kobieta, która stała niedaleko mnie, patrzyła na mnie ze smutkiem.

- Drocas, kochanie – westchnęła Madame Malkin. – Akceptuję twoją decyzję, chociaż twoje projekty są przewspaniałe! Nieśmiało uniosłam głowę i posłałam kobiecie delikatny uśmiech.

- Bardzo chciałabym tutaj zostać, ale ta praca nie jest dla mnie – powiedziałam poprawiając torbę na ramieniu. – Ja już pójdę… Do widzenia! – machając ręką na pożegnanie otworzyłam drzwi wpuszczając do sklepu powiew mroźnego powietrza.

        - Do zobaczenia, Dorcas! – zawołała za mną krawcowa. Poczułam smutek, ale jednocześnie ulgę. Malkin była wspaniałą kobietą i nauczyłam się przy niej całkiem sporo, ale to nie było dla mnie. Owszem lubiłam się ładnie ubierać, dobierać dodatki, ale zajmowanie się tym fachowo mnie nudziło.

*

W małej księgarni było tylko paru klientów. Ogromne półki uginały się pod ciężarem ksiąg zarówno tych starych zakurzonych jak i tych nowiutkich lśniących. Co jakiś czas rozbrzmiewał dzwonek zawieszony nad drzwiami tym samym oznajmiając, że ktoś wszedł do księgarni.

Mary Carter stała pomiędzy regałami układając książki, które dopiero co przywieźli. Równie dobrze mogłaby to wszystko zrobić jednym zaklęciem, ale nie przegapi okazji do zobaczenia ksiąg, których jeszcze nie czytała. Tytuł każdej czytała uważnie i bacznym wzrokiem patrzyła na okładkę, w końcu ustawiała książki jedna obok drugiej według określonych przez szefa schematów. Esy i Floresy cieszyły się dobrą opinią wśród czarodziejów szczególnie, że sklep stał w centrum najsławniejszej ulicy magicznej w Londynie, na ulicy Pokątnej.

Wtem ponownie zabrzęczał dzwonek. Mary wywnioskowała, że musiała to być kobieta, ponieważ słyszała stukanie obcasów o drewnianą podłogę. „Zapewne następna, która szuka jakiegoś romansidła…“ mruknęła w myślach Carter nie przerywając swojej pracy.

- Dzień dobry! – po sklepie potoczył się czyiś melodyjny głos.

Szatynka uderzyła się otwartą dłonią w czoło wyklinając się w głowie za swoje myślenie. Kręcąc głową schyliła się, aby wyciągnąć z kartonu kolejne księgi.

- Witaj, Dorcas – starszy facet powitał blondynkę.

Carter już sobie wyobrażała jak pan Smith ślini się na widok Cas. Mimowolnie zachichotała cicho zakrywając dłonią usta.

        - Mary w pracy? – dobiegł głos blondynki, która musiała stać w miejcu, gdyż jej kroki ucichły.

- Tak, tak, oczywiście panienko – pośpieszył z odpowiedzią stary Smith. – Jest między regałami układa księgi.

                Udałam się między regały i dostrzegłam Mary, która kucała przy kartonie z księgami wyraźnie rozbawiona.

- On tak zawsze? – zapytałam odrzucając na plecy swoje długie jasne włosy. Carter pokiwała tylko głową śmiejąc się. Odstawiła karton na bok otrzepując teatralnie dłonie i poprawiając swoje ubranie.

- Czy ty nie powinnaś być teraz w pracy? Zdaje mi się, że pracujesz dzisiaj na drugą zmianę – zauważyła brunetka, zakładając dłonie na biodrach uważnie mi się przyglądając. Przygryzłam lekko dolną wargę spuszczając wzrok.

- No właśnie zrezygnowałam z pracy u Madame Malkin… – powiedziałam starając się nie patrzeć w oczy szatynki. Mary wybałuszyła oczy w zdziwieniu.

- Ale, Cas… Dlaczego? Przecież byłaś w tym dobra i nawet dobrze ci płacili… – odezwała się po chwili.

- Nie pasowało mi to po prostu, nie czułam się dobrze wykonując tę pracę. – powiedziałam przestępując z nogi na nogę. – Możesz zrobić sobie przerwę? Byśmy poszły na kawę zabierając po drodze Lilkę.

- Daj mi pięć minut…

Na ulicy Pokątnej było sporo ludzi. Śnieg prószył wolno opadając na ziemię. Szyby sklepów zaparowały pod wpływem ciepła jakie było w środku. W aptece, która była parę metrów od centrum Eylopa, była wypełniona po brzegi. Rudowłosa kobieta krzątała się za ladą przyjmując zamówienia od klientów. Miała ochotę pójść już do domu wyłożyć się na kanapie przed kominkiem popijając gorącą czekoladę.

Pchnęłam drzwi i momentalnie w sklepie rozległ się dzwonek, a ja skrzywiłam się nieznacznie. Irytowało mnie, że gdzie tylko weszłam słyszałam te durne pobrzękiwanie. Kiedy ujrzała Lily, szturchnęła łokciem Mary i zaśmiały się na widok miony rudowłosej. Ta rzuciła pytające spojrzenie, a my uśmiechnęłyśmy się głupkowato.

- Porywamy cię – mrugnęłam śmiejąc się. Lily przeniosła wzrok na Mary, jakby próbując dowiedzieć się czegoś więcej.

- Idziemy na kawę, herbatę, czekoladę czy co tam wolisz – wyjaśniła szatynka wchodząc w głąb sklepu. Weszłam tuż za nią, a po sklepie potoczył się stukot obcasów.

- Za dziesięć minut kończę – odparła rudowłosa patrząc przez ramię na swoją szefową. Nie czekając, ani chwili dłużej podeszłam do kobiety uśmiechając się promiennie.

 - Musiała mieć pani wspaniałą młodość – zaczęłam, a uśmiech nie znikał mi z twarzy. – Zapewne miała pani mnóstwo przyjaciół, z którymi spędzała pani radosne chwile… – kontynuowałam, a kobieta powoli pokiwała głową.

- Więc nie będzie pani bardzo zła jeżeli zabierzemy Lilkę już teraz, prawda? – zapytałam szczerząc się jak dziecko, które właśnie dostało lizaka.

- A idźcie już! – kobieta machnęła dłonią śmiejąc się. Mary uśmiechnęła się i pociągnęła za rękę skołowaną rudowłosą, która w locie zdążyła złapać płaszcz i szal.

- Dziękuję! – roześmiałam się wypychając przyjaciółki ze sklepu. Rozchichotane wypadłyśmy ze sklepu na ulicę, przyciągając chwilowe spojrzenia paru osób.

- Wariatki – podsumowała Lilyanne szczerząc się jak głupia.

- Chodźmy już – Mary zagarnęła do siebie przyjaciółki i ruszyła do kawiarni, która mieściła się niedaleko Madame Malkin.

        Nagle rozległ się huk, a wszyscy, którzy byli akurat w pobliżu upadli na brukowaną ulicę. Uniosłam głowę i szybkim spojrzeniem oceniłam co się stało. Sklep, który stał kilka metrów dalej, zajął się ogniem. Wszędzie leżały kawałki szkła, a gdzie nie gdzie, szczątki drewnianych obramowań okien. Czyiś krzyk poniósł się echem obijając o budynki. Włosy na karku stanęły mi dęba, a skórę pokryła gęsia skórka.

- Dorcas! Mary! Szybko – Evans w porę odzyskała trzeźwość umysłu i podniosła się na nogi poganiając przyjaciółki. Mordercze zaklęcia latały w powietrzu odbijając się od budynków, co niektóre roztrzaskując. Na Pokątnej zapanował chaos jakiego nie było od wielu lat.

- Crucio! – krzyknęła jakaś kobieta, a czerwony grot śmignął tuż nad głową Mary. Szatynka pisnęła i z hukiem opadła na posadzkę zdzierając sobie kolana.

Kucnęłam przy przyjaciółce i dotknęłam jej czoła roztrzęsiona. Kątem oka zauważyłam postać, która stała kilkanaście kroków dalej. Uniosłam głowę próbując dojrzeć kto to jest. Ciemna sylwetka majaczyła wśród unoszącego się dymu. Długie czarne włosy, rozwiane i poskręcane okalały chudą i bladą twarz. Usta kobiety rozciągały się w ironicznym uśmiechu. W smukłych dłoniach trzymała różdżkę czule gładząc ją długimi palcami. Duże czarne oczy nisko osadzone w oczodołach patrzyły na mnie z litością.

- Bellatrix… – wyszeptałam czując jak zbiera się we mnie złość. Dźwignęłam się z kolan zaciskając palce na swojej różdżce. Z nienawiścią w oczach spojrzałam na Lestrange mając ochotę zadać jej jak największy ból.

- No, no, no… – zacmokała czarnowłosa wyraźnie rozbawiona. – Kochaniutka Dorcas się zdenerwowała, ojoj… – mówiła kobieta naśladując ton dziecka. Miałam wrażenie, że krew w żyłach zaczęła mi wrzeć.

- Ty i ta cała wasza hołota nie macie co robić? Voldemort nakazał wam zrobić mały szum a ulicy Pokątnej, co? – zironizowałam unosząc jedną brew. Obrzydzenie do tej kobiety ogarnęło całe moje ciało, więc nie miałam żadnych oporów, by pluć jej jadem w twarz.

- Nie wymawiaj imienia Czarnego Pana! – krzyknęła celując różdżką w moją stronę. – Drętwota!

- Protego! –wyczarowałam przed sobą tarczę, a czerwony grot odbił się od niej uderzając w budynek obok. – Tylko na tyle cię stać, Lestrange? – zapytałam ze złośliwym uśmieszkiem.

- Sectumsempra!

- Incednio!

Zaklęcia zderzyły się powodując potężny wybuch, który odrzucił wszystkich na odległość kilka metrów. Upadłam na gruzy budynku kątem oka widząc jak Lily i Mary osłaniają głowę rękoma. Nim zdążyłam się podnieść ujrzałam śmierciożerczynię, która ocierając rozwaloną wargę celowała różdżką we mnie.

- Zdrajcy krwi giną, Meadowes! – zawołała Bellatrix rozsierdzona. – Crucio!

Poczułam jakby w moje ciało ktoś wbijał miliony igieł. Instynktownie zwinęłam się w kłębek nie mogąc myśleć o niczym innym jak o bólu, które rozlało się na całym jej ciele. Igły jakby zamieniły się w noże, które wbijały się niemalże w każdy kawałek mnie. Marzyłam, aby to już się skończyło. Czułam, jak po policzku spłynęły mi łzy.

Zupełnie przez mgłę usłyszałam jak ktoś coś krzyknął, a klątwa została zdjęta. Po chwili ujrzałam nad sobą przerażoną twarz Lily. Chciała się podnieść, ale zamiast tego poczułam szarpnięcie w okolicach pępka. Po chwili upadłam na drewnianą podłogę, a w głowie mi się zakręciło.

- Lily! – krzyknął Potter podbiegając do rudowłosej, uklęknął przy nie z rozdziawionymi ustami patrząc na poszrpane ubrania i zakrwawione dłonie.

- Sprowadź jak najszybciej się da Syriusza i Remusa – Evans niezgrabnie podniosła się udając się w kierunku kuchni. – Opowiem ci wszystko jak wszyscy będą – wyprzedziła pytanie Rogacza wyjmując z szafki fiolki z kolorowymi płynami.

Poruszyłam się lekko, ale po chwili jęknęłam cicho. Otworzyłam błękitne oczy zamglonym wzrokiem wpatrując się w Jamesa. Na mojej twarzy malował się grymas bólu.

- Jak umrę to chciałabym mieć białą trumnę – zironizowałam nie ruszając się z miejsca. Zacisnęłam zęby, aby nie jęczeć. Czułam straszny ból w plecach i miałam wrażenie, że byłam połamana w kilku miejscach.

- Nie ruszaj się, Cas. Lilka zaraz się tobą zajmie – powiedział James spokojnie podnosząc się i sięgając do tylnej kieszeni po lusterko, przez które zawsze kontaktował się z Syriuszem. Kiedy wreszcie zobaczył w odbiciu twarz przyjaciela odetchnął z ulgą.

- Przyjdź jak najszybciej się da – powiedział od razu. – I zabierz ze sobą Lunatyka.

- Ale o co chodzi? – Black marszcząc czoło chodził po pokoju szukając płaszcza.

- Nie mam pojęcia, ale dziewczyny wyglądają strasznie Mary jest nieprzytomna, Dorcas ledwo zipie, a Lily wygląda jakby miała zaraz zemdleć…

- Ja prawie umieram, chciałabym ledwo zipieć – mruknęłam chcąc się przekręcić, przyszło mi za to zapłacić ogromnym bólem w okolicy żeber.

Carter leżała na kanapie oddychając równomiernie. Ręka bezwiednie zwisała jej z łóżka, a na twarzy malował się spokój. Rozłożona na fotelu trzymałam przy czole kostki lodu w niebieskim woreczku. Oczy miałam zamknięte, a dłonie poharatane i jeszcze zakrwawione. Lilyanne kucając przy Mary mówiła szeptem instrukcje Jamesowi, który mieszał coś w kociołku.

Płomienie w kominku zabarwiły się na zielono, a z kominka wyszły dwie postacie. Syriusz Black zrobił kilka kroków i zatrzymał się zszokowany tym co ujrzał. James nie kłamał mówiąc mu o stanie przyjaciółek.

- Na Merlina… – wyszeptał Remus przeczesując dłonią włosy. Po jego twarzy widać było, że nie mógł uwierzyć w to co widzi. Gdy jego wzrok spoczął na Mary, jego oczy wypełniły się jeszcze większym smutkiem.

- Śmierciożercy byli na Pokątnej… – powiedziała Lily opierając się na ramieniu Jamesa. Nie miała siły już stać sama. Zmęczenie całego dnia w końcu ją dopadło.

- Śmierciożercy na Pokątnej? – powtórzył jak echo Remus czule głaszcząc Mary po policzku. Teraz pluł sobie w brodę jak mógł dopuścić do czegoś takiego.

- Czego oni tam chcieli? Kto wam to wszystko zrobił? – zapytał patrząc po twarzach przyjaciół. Poruszyłam się niespokojnie i otworzyłam szerzej oczy. Powoli podniosłam się, aby się wyprostować.

- Bellatrix – powiedziałam cicho patrząc na Syriusza. – Szukała mnie. – dodałam po chwili, gdyż dopiero teraz zdałam sobie z tego sprawę. Wiedziałam, że gdy zwrócę się bezpośrednio do niego, to on zrozumie to najlepiej. W końcu Lestrange była dla niego kuzynką i dobrze wiedział jak wielkim szaleńcem jest. Black wytrzeszczył oczy. Potrząsnął głową chcąc się otrząsnąć z szoku. Zaczął krążyć po pokoju wyraźnie się nad czymś głęboko zastanawiając.

- Remusie, musisz mi pomóc. Nie mam teraz siły, a Mary potrzebuje natychmiastowej pomocy, chociaż chyba lepiej by było, gdyby ją zawieść do świętego Munga – wychrypiała Lily chwiejąc się, ale po chwili silne ramiona Jamesa oplotły ją, nie pozwalając jej upaść.

- My też tam pójdziemy… – dopowiedziała Evans zamykając oczy. – Ale Dorcas na razie potrzebuje odpoczynku. Lestrange potraktowała ją Cruciatusem…

- CRUCIATUSEM?! – krzyknął Łapa zaciskając dłonie w pięści. Razem z Lily momentalnie się skrzywiłyśmy słysząc taki hałas. Miałam wrażenie, że czaszka zaraz mi pęknie.

- Stary, przymknij się trochę – burknął Rogacz patrząc spod byka na przyjaciela, który mu posłał tylko piorunujące spojrzenie.

- Jestem pewny, że jutro dowiemy się czegoś z Proroka chyba, że wcześniej zjawi się Dumbledore, ale w to wątpię. – odezwał się Remus biorąc Mary na ręce. – Nie ma sensu dłużej czekać – dodał ruszając w stronę kominka. – Rogacz, Łapa zaopiekujcie się dobrze dziewczynami. Aha, Syriuszu, nie mów nic Sarah. – zakończył i zniknął w szmaragdowych płomieniach.